باز هم به بهانه تولدم از زندگی می گویم
که به آن امیدوارم
چه ساده است با گریستن خویش زنده می شویم
و چه ساده در میان گریستن می میریم
و در فاصله این دو سادگی چه معنایی می سازیم
به نام زندگی
زندگی کوچه ای است در غبار هزاران آرزو فرو رفته است
و غم خنده را در آغوش می فشارد
و رد پای عشق را در گذر زمان خواسته یا نا خواسته
در گنجینه افکارم هراسان بر جای می گذارد
زندگی هنر هم نفسی با غم هاست
و هنر ساختن اکنون تا روشنی آینده ست
زندگی هنر یافتن روزنه در تاریکی ست
زندگی دوختن شادی هاست
و به تن کردن پیراهن گلدار امید
بیایم بیرون رویم از خانه و از کوچه بن بست زمستانی
تا رسیدن به بهار
پس بیایم صادقانه زندگی کنیم
بار دیگر از دوستان و همراهان همیشگی تشکر می کنم
نوشته های دیگران()
>
